Op feestjes en borrels gaat het vaak over mijn geheelonthouderschap.

Niet omdat ik het predik (juist totaal niet), maar omdat het vanzelf voorbij komt als me wordt gevraagd wat ik wil drinken.

Kennelijk nodigt dat uit tot vragen en antwoorden.

Mijn ervaringen tot nu toe zijn niet negatief of ongemakkelijk: ik heb letterlijk nog nooit meegemaakt dat iemand zei “Joh Marnix, doe niet zo ongezellig”.

Wat het vaak losmaakt in mensen is een brede nieuwsgierigheid.

Of ik het niet mis.

Wat ‘veel drinken’ eigenlijk betekent (dus of er een keiharde maatstaf is).

Of het moeilijk is om drank te laten staan.

En of het niet verpletterend saai voelt.

Vooral dat laatste punt is super relevant, want het stipt een angst aan die leeft onder veel mensen.

Ik hoor vaak dat als iemand tijdelijk stopt, er een enorme verveling kan opkomen.

Een onrust die gelezen wordt als saaiheid en vlakheid en ongemak.

Dat is helemaal niet vreemd want zo heb ik het ook heel lang ervaren.

Soms duurt dat weken; in mijn geval bijna een jaar.

Je moet dus maar gek genoeg zijn om dat voor lief te nemen, in de hoop dat het ooit beter wordt.

Dat laatste kan ik in elk geval onderschrijven, niet als belofte, maar als geleefde ervaring.

Het is heel moeilijk uit te leggen, maar er bestaat een soort zinderende rust en warme waardering voor het leven die ik nooit heb gevonden toen ik dronk en drugs gebruikte.

Het gevoel van ‘dit is meer dan genoeg’, die stevige tevredenheid, maakt het idee om een roes op te zoeken totaal onaantrekkelijk.

Niet omdat het slecht is, maar omdat de helderheid het wat mij betreft makkelijk wint van de tijdelijke rush van de meeste middelen.

Overigens neem ik af en toe wel eens MDMA, gebruik ik soms truffels, en ben ik niet vies van psychedelica in het algemeen (dat maakt me dus geen officiële geheelonthouder).

Maar dat zie ik meer als experimenten om iets te leren, dan als manieren om te verdwijnen.

Dempen hoeft niet meer.

En volgens mij ben ik best gezellig.