Vandaag werd ik verdrietig om een filmpje op YouTube.
Niemand ging dood, er was geen drama.
Maar wat ik voelde was… het ongeleefde leven?
Het ging om iets wat ik niet heb en waarschijnlijk nooit zal krijgen.
In één seconde voelde ik een diepe eenzaamheid en een enorm verlies.
Het was een blik in mijn verleden en een kijkje in de toekomst, en allebei zijn niet echt gebeurd.
De rauwe realisatie dat we altijd meer níet zullen ervaren dan wel.
Een halve minuut later was het weg.
Ik ben dat gewend.
Mijn hoofd maakt vaak rare schakelingen en bizarre connecties.
Emoties komen op uit het niets en zorgen voor een overweldigende sensatie.
Meestal maar eventjes.
Rijkdom.
Zo zie ik het.
Vreemde, soms ongemakkelijke, onverklaarbare, altijd wisselende, af en toe loodzware rijkdom.
Alsof ik herinnerd wordt aan wat ik vergeten ben te doen, te voelen, te zijn.
Alsof ik zó lang puur in mijn hoofd geleefd heb dat ik af en toe iets moet inhalen om niet nog meer emotioneel uit de pas te lopen.
Kleine gevoelsbommetjes met grote impact.
Onstuitbaar, niet te sturen, vol kleur en geur en smaak.
Explosieve, bevrijdende rijkdom.
 
Soms maar een paar seconden.
 
—
 
(Foto door @susan_wilkinson, voor Unsplash)