Ik heb hoogtevrees.
Een fysieke reactie op diepte en verte die me duizelig en ongemakkelijk maakt.
Dat is lastig als ik op hoge gebouwen of bergen sta.
En tijdens het vliegen of in een skilift is het ook niet echt ideaal.
Ik heb jarenlang geprobeerd van deze rare angst af te komen, op allerlei manieren, maar het is niet gelukt.
In elk geval tot nu toe niet.
Daar zou ik een enorm punt van kunnen blijven maken, maar ik kan het ook niet doen.
En dat is exact wat ik doe.
Niets.
Het belemmert me namelijk nauwelijks, en áls ik een keer in een situatie kom die me confronteert met dit rare gedoe, dan kijk ik gewoon wat er gebeurt.
Zelfs als het héél ongemakkelijk is overleef ik het wel.
Want hoe raar ik me ook voel, hoe gedesoriënteerd ik ook ben: dat is meestal ook heel snel weer over.
En dát weten is wat mij betreft veel meer waard dan alles uitbannen of proberen op te lossen.
Mijn punt is dat ik vaak klanten heb die van hun angst af willen.
Een logisch of in elk geval begrijpelijk streven, maar niet heel praktisch en vooral nogal onnodig.
Ik zou niet weten hoe ik angst (in het algemeen) zou kunnen voorkomen, maar ik weet wél hoe ik ermee om moet gaan.
En dat is een bijzonder prettige en breed inzetbare vaardigheid.
De op-een-na-beste optie (na nooit meer bang zijn) is namelijk nooit meer problemen hebben met bang zijn.
Of met zorgelijkheid.
Of spanning.
Of zelfs irritatie, frustratie, boosheid en jaloezie, en al die andere menselijke dingen die af en toe vanzelf opkomen, en weer gaan.
Leren van angst geen punt meer te maken is een gouden zet, want het maakt je in elk opzicht steviger en relaxter en zorgelozer.
Als je echt, écht weet dat het tijdelijk is, als je weet dat het een automatisme is, als je weet dat het niet persoonlijk is, én als je weet dat het geen voorbode is voor meer ellende of een gitzwarte toekomst, dan is angst niet langer meer dat allesverlammende gedoe.
Dan wordt het louter een ervaring, en misschien wel een ongemakkelijke, maar zelfs dát gaat er vaak na een tijdje van af.
Het grootste probleem met angst en elke andere emotie die we onprettig en onwenselijk vinden is namelijk niet de emotie zelf, maar onze reactie erop.
Het is het ertegen vechten, het willen vluchten, het is de weerstand die het extra ingewikkeld en ingrijpend en lastig maakt.
En als je dáár eenmaal van verlost bent, blijken al die ellendige gevoelens ineens heel erg mee te vallen.
Dat leeft in elk opzicht een bizar stuk prettiger.
Dus.
Meer weten?