In de wereld van de hulpverlening waart al jaren het Spook van Afstand rond.

Het idee dat je als therapeut of coach een soort onzichtbare muur moet hanteren en alle gesprekken formeel moet houden.

Er is ook de opvatting dat je als hulpverlener (in de breedste zin van het woord) niet over jezelf moet praten.

Hahaha.

Oeps.

Daar faal ik dan grandioos en met volle overtuiging.

Maar echt, ik snap werkelijk niet waarom je als een soort Knikkende Luisterpop Zonder Privéleven tegenover je klanten of patiënten zou willen zitten, en waarom dat nou zo effectief zou zijn.

Natuurlijk gaat het om hún problemen, maar het gaat uiteraard nog veel meer om het oplossen ervan.

Onderdeel daarvan, lijkt mij, is om die problemen in een breder daglicht te plaatsen, en om te laten zien dat er helemaal niks belachelijks of beschamends aan is.

Wat dat betreft zijn het juist menselijkheid en normaalheid en het feit dat je -ook als persoon die het zogenaamd beter weet- nog steeds oerstomme dingen denkt en doet, die zorgen voor ontlading en ontzenuwing.

Het tonen van emoties hoort daar natuurlijk ook bij.

Bovendien vinden heel veel mensen het uiterst prettig als je de shit waar zij mee zitten (en zich niet zelden enorm voor schamen) uit persoonlijke ervaring kent, en kunt laten zien dat je daarmee af kunt rekenen.

Dat gedoe van afstand cultiveren vind ik echt serieus een gemiste kans (ook al begrijp ik best dat er soms uitdagingen zijn rondom intimiteit en grenzen, maar die kun je ook anders oplossen).

Helemaal als het uit het oogpunt van ‘professionalisme’ gebeurt.

Wat is er überhaupt professioneel aan een houding die iedereen in principe kan aannemen, of je nou veel ervaring hebt of niet, en die in de praktijk juist voornamelijk kil en koel aanvoelt?

Is dat niet veel te letterlijk jezelf uit de conversatie halen?

Enfin.

Uiteraard preek ik hier voor eigen parochie.

En uiteraard begrijp ik heel goed dat er mensen zijn die waarschijnlijk de meer formele benadering zoeken.

Prima, perfect, dan heb je in elk geval meer dan genoeg keuze.

Maar als je iemand wilt spreken die keihard kan lachen om zijn eigen fratsen, die uitermate direct en nietsontziend en persoonlijk is, weet je waar je moet zijn.