Als we met z’n allen íets gemeen hebben, is het wel dat we de hele tijd strak staan.

De hele, fucking, dag.

Korte lontjes, veel irritatie, weinig empathie, en veel angst.

Verder toenemende polarisatie, groeiende boosheid, groepjesvorming, en dan lekker elkaar afbranden en blocken.

Het lijkt wel of de wereld nog nooit zo gevaarlijk en bedreigend is geweest.

En dus zijn we vrijwel continu klaar om te vechten, vluchten, of bevriezen.

Alsmaar strak.

Dat is geen goed nieuws, want het is onnodig en vooral heel erg ongezond.

Die (onbewuste) staat van paraatheid vernietigt langzaamaan ons lichaam, ons welzijn, onze nachtrust, en dus ons leven.

Overigens hebben de meeste mensen niet eens door dat ze enorm gestrest zijn, omdat het zo vanzelfsprekend is.

We wennen nu eenmaal aan elk niveau van onrust, en dat wordt dan automatisch ons nieuwe normaal.

Maar dat zou het niet moeten zijn.

Het leven kan echt een heel stuk lichter en simpeler voelen als we de spanning en angst leren doorzien, doorbreken, en loslaten.

En dat is mogelijk zonder allerlei activiteiten of handelingen.

Rust, de rust die we eigenlijk allemaal zoeken (ook als we lijken te gaan voor maximaal knallen en heftig leven, want dat is een vorm van afleiding die eigenlijk hetzelfde doel heeft), dragen we altijd met ons mee.

Het is iets wat we van nature zijn en dus kunnen ervaren.

Dat klinkt misschien belachelijk als je altijd onrustig en ongemakkelijk en zorgelijk bent, maar het is nog steeds waar.

Rust en geluk zijn voorgeprogrammeerd in onze ware aard, en laten zich voelen als je je niet meer zo intens met je gedachten identificeert, en je automatismen ontmantelt.

Bewustzijn is de sleutel.

Heel simpel.

Niet nóg meer doen, niet nóg meer leren, niet nóg harder werken.

Mail me als je hier aan toe bent.