Je verstand (of je geest) doet eigenlijk steeds hetzelfde.

De stem in je hoofd, bedoel ik dus.

De stem die zegt wat je moet doen of moet laten.

De stem die zegt wat je moet willen of haten.

De stem die je dingen laat doen die je eigenlijk niet wil doen, en je daar vervolgens ook weer heel voorspelbaar op afrekent als het ‘fout’ gaat.

De stem die continu een bepaalde onzekere toekomst schetst, en je net zo graag terugstuurt naar de verwarring van het verleden.

De stem die er eigenlijk nooit niet is, de stem waar jij je verantwoordelijk voor en schuldig over voelt.

Die stem.

Als je erop gaat letten wordt ineens duidelijk dat het niet meer is dan een eindeloze herhaling van zetten.

Een geavanceerd maar enorm voorspelbaar computerprogramma, dat absoluut niet de behoefte heeft te veranderen en fundamentele ideeën bij te leren.

Liever steeds dezelfde patronen, dezelfde angsten, dezelfde verwijten.

Dezelfde kritiek, dezelfde voorspellingen, dezelfde meningen, dezelfde beperkingen.

Keer op keer, elke dag weer.

Dat systeem kun je niet verslaan.

Je kunt het niet winnen van je hoofd, want je hoofd is geen entiteit, geen persoon.

De stem is niet fysiek.

Er vált dus niet eens iets te winnen.

Je hoofd is niet eens jij!

Hoe ik dat weet?

Luister er maar eens goed naar.

Luister maar eens naar de tegenstrijdigheden, de leugens, het kleinerende.

Sta eens stil bij de cirkelredeneringen, de herhaling van zetten, en de vermoeiende conclusie dat niets wat je doet ooit genoeg is.

Waarom zou je dat doen?

Waarom zou je dat zijn?

Waarom zou je dat überhaupt willen?

De stem in je hoofd is de spreekbuis van een aangeleerd virtueel fenomeen, een proces dat als enige doel heeft zichzelf te beschermen, ten koste van alles.

Een model van de wereld, en een model van wie jij bent, als mens.

Vaak wordt dat ‘het ego’ genoemd.

Het is niet slecht, het is niet Het Kwaad, en het heeft niet de bedoeling je leven te verzieken.

Het is gewoon heel beperkt en kan alleen klein denken, omdat het zich altijd bedreigd waant.

Het is altijd bezig het met uit de weg gaan en oplossen van problemen, en briljant in het verzinnen van obstakels en uitdagingen die er nog helemaal niet zijn en meestal niet eens gebeuren (maar daar hoor je die stem dan weer niet over).

Het blijft dwangmatig doen wat het ooit geconcludeerd en verzonnen heeft over het leven -vaak in je kindertijd toen je nog niets snapte van de wereld- en dwingt je onder bedreiging of juist smekend dat te blíjven doen, die patronen te blíjven volgen, en zoveel mogelijk onzekerheden uit de weg te gaan.

Maar dat hoeft niet.

Het is geen verplichting, geen contract waaraan je je moet houden.

De macht ligt namelijk bij de ‘echte’ jij: bewustzijn.

Wat je kunt doen is je bewust worden van die stem, die praatjes, die dwingende betweter die het op zich goed bedoelt maar vrijwel nooit stil en tevreden is, en tot de conclusie komen dat al die verhalen en beweringen komen en gaan, maar jij altijd blijft.

Je wéét immers dat je bestaat, ongeacht de inhoud van je leven op dat moment.

Jij kunt natuurlijk alleen maar zijn wat er altijd is, niet wat komt en gaat.

De echte jij is de jij die de stem hoort, die het lijf ziet en voelt, die alle ervaringen heeft, maar al die dingen niet IS.

Jij bent de ruimte die het mogelijk maakt een leven te hebben.

Bij die realisatie begint de vrijheid die we probeerden te vinden via ons denken, en daar begint een gezonde relatie met je geest, je verstand, en het ego.

Daar kun je ontdekken hoe je eindelijk uit die doodvermoeiende denkrondjes stapt die je niet kunt winnen.

Je bent niet de stem; je wéét de stem.

Jij bent het Weten.